Rowerem na Uroczysko

 

Pojechałem rowerem do lasu, aby odwiedzić znajome uroczyska. Mgła i mijane jeziora były tłem dla choroby, na którą zapadłem. Moją chorobą jest dyskursywny umysł.

Jadąc, mijałem świat tuż obok, a moja głowa wciąż produkowała nowe treści. Snuła opowieści, wymyślała pytania, od razu znajdując na nie jakże celne odpowiedzi. Moja biedna głowa sypała złotymi myślami jak z rękawa. Umysł we mgle skrzył się i dokazywał, chichotał wraz ze mną i całym światem. Tak mnie to umęczyło, że zacząłem szeptać sutry i dharani, by odpocząć od tego błyskotliwego towarzystwa.

Dojechałem do jeziora. Przede mną rozciągała się wysoka wydma. W dole — spokojna tafla wody, a w niej odbicie drzew. Usiadłem w kucki i z wyciągniętymi rękoma zawisłem tuż nad ziemią. Poczułem na dłoniach fale biegnące od jeziora, które przyglądało mi się z niezmąconym spokojem. Pomyślałem, że moje życie jest jak tafla wody — że przeglądam się tylko w nim, że patrzę na nie z wysokiej skarpy, zamiast...

Wyciągnąłem dłonie w stronę jeziora. Umysł zamilkł i zapatrzył się na drzewa po drugiej stronie. Czas płynął zanurzony we mgle, satori na wyciągnięcie ręki. Przestraszyłem się tej wizji i poderwałem w sobie, szybko usprawiedliwiając, że tak, jak teraz, jest dobrze. Pojechałem dalej.

Teraz, kiedy o tym myślę, gdy przypominam sobie owe „błyskotliwe” myśli, czuję się jak umysł na kacu. Tia... błyskotliwe, ale chyba dla kogoś po kwasie. Co za porażka. Dyskursywny umysł — czy to się da wykorzenić? Stoję sam sobie na przeszkodzie. W dodatku jestem szalony. Cóż.

Aha, teraz zaprezentuję jedną z owych złotych myśli: „Po prostu, kochaj mnie”. No tak, ale którego siebie mam kochać? Chyba grozi mi poligamia.