Feniks

 

W moim życiorysie przerwy zajmują coraz więcej akapitów. Miejsca, gdzie nic się nie dzieje, znam na tyle dobrze, że nie muszę zapalać światła. Każda rzecz jest podobna do innej, a przez to tak bardzo mało interesująca, że nie mam ochoty jej dotykać, interesować się, starać, żyć. Mam nadzieję, że to kryzys wieku średniego, który dopadł mnie dopiero teraz, bo zawsze byłem opóźniony w rozwoju. Chciałbym, by ten czas minął i wróciła dawna beztroska.

Podobno nic tak nie boli jak własna głupota. Dlatego kończę podobne rozważania i zwlekam z łóżka. Tuż obok leży kot, bo lubi spać w pościeli, rozmawiać przez sen i robić te wszystkie ludzkie, dziwne sprawy, które dostarczają mnóstwa przyjemności. Dzisiaj posprzątam dom. Gdy skończę, poczuję się szczęśliwy, że mam to za sobą. Szczęście jest warte wysiłku – zazwyczaj nie przychodzi samo. Umyć zęby, posprzątać dom, otworzyć w głowie tę furtkę, która na powrót zaprowadzi do tajemniczego ogrodu. Zatem postanowione.

Zostaję latarnikiem. Takim, jakiego zawsze sobie wyobrażałem, którego w sobie noszę. Oczywiście nie będę miał brody po pas ani mewy śmieszki za żonę. Zamienię swój dom w miejsce czuwania. Wieczorem w górnych oknach zapalać będę światło, a w dzień obserwować trasy przelotów ptaków. Mam już upatrzoną kajutę. Zieloną wyspę, na której jedynym wydarzeniem są zmiany kierunku wiatrów, niosących wyobraźnię do łagodnych brzegów lub skał najeżonych lękiem.